آخرالزّمان، از زبان پیامبر(ص)

از علی(ع) پرسیده شد: آن زمان چه زمانی است؟ پاسخ گفته شد: «زمانی است که پست‌فطرتان همه جا را پر مي‌کنند؛ بزرگواران کمیاب مي‌شوند؛ روزگاری است که پادشاهان چون درّندگان، تهیدستان، طعمة آنانند؛ راستی غارت مي‌شود و دروغ، فراوان مي‌گردد. مردمانشان با زبان، تظاهر به دوستی دارند؛ امّا در دل، دشمن هستند. گناه همه جا را فرا مي‌گیرد و علنی به گناه افتخار مي‌کنند و اسلام را چون پوستینی واژگونه مي‌پوشند.»1